Af ferðalögum.

Var að koma heim í dag eftir smá rúnt, og lenti ekki í neinum afgerandi hremmingum. Eftir að hafa fyllt nokkrar töskur í Edinburgh með frúnni um síðustu helgi, sendi ég hana aftur heim (með allt dótið) og hélt áfram til Rotterdam með viðkomu í , að mig mynnir Norwich, og Amsterdam. 

 Var að spá í, í dag, vegna heitasta málsins að það ætti kannski að senda þá USAsísku á námskeið til starfsbræðra sinna á Schiphol.

Þó ég þyrfti auðvitað að taka upp Laptopinn og fara úr skónum þá hafði ekki nokkur maður áhuga á að vita hvenær ég var síðast á túr eða hvort ég hafi einvhertímann heitið Osama Bin Laden. Samt er ég karlmaður og möguleikinn því fyrir hendi.

Karlinn sem var í því að hjálpa mér að setja allt draslið í bakkana góðu sönglaði lag á meðann og ég er viss um að meiriparturinn af því fólki sem var við hliðið sem ég fór um var brosandi út að eyrum við vinnu sína. Hvergi varð maður var við að þessa þjóð þjakaði sjúkleg vænisýki eða að þeir teldu þá sem um völlinn færu vera það hættulega að betra væri að flytja þá til með fót, hand og mittisjárnum.

En erum við þá ekki einmitt komin að kjarna málsins? Hollendingar hafa síðustu áratugina ekki gert mikið af því að drulla yfir aðrar þjóðir eða kynþætti (og þá helst þjóðir sem minnst mega sín) og hafa ekki ástæðu til að setja upp varnarmúr sjúklegs ótta.

Við eigum ekkert að þurfa að láta koma okkur á óvart svona meðferð eins og Erla Ósk fékk í stærsta lögregluríki heims. Og við skulum ekki láta okkur dreyma um að þetta hafi verið eina sambærilega tilfellið þennenn daginn þar á bæ. Við vitum öll af fangabúðum þeirra og þeirri staðreind að þeir hafa ekki einu sinni treyst sér til að ákæra það fólk sem þeir telja stórhættulega glæpamenn. Núna var bara um að ræða íslenskan borgara, og því hrökkvum við í kút.

Þegar einstaklingur fer að átta sig á að hann hefur aflað sér fjölda óvina með framkomu sinni, lítur hann örar um öxl. Sama er með heila þjóð. Þegar það nær inn í þjóðarsálina að framkoma hennar við aðra hefur leitt til þess að menn eru tilbúnir til að ganga í dauðann til að hefna, þá grípur þjóðina örvæntingarfull vænisýki. 

   Einhverra hluta vegna hafa svo þjóðirnar sem kallast eiga vinaþjóðir, ekki haft brjóst í sér til að segja meiningu sína við viðkomandi eftir 11.sept, hvað varðar framkomu þeirra. Þetta er eins og framkoma við ekkjumann sem er við það að rústa restinni af lífi barna sinna með ofdrykkju, en enginn af fjölskyldu né vinum segir neitt þvi hann á svo bágt eftir konumissinn. Allir tippla á tánum eins og kötturinn í kringum grautinn.

Ég vona að ég eigi betri vini.