Ég þoli ekki orðið "skuldatryggingarálag".

En það er í lagi ef það er bara notað á íslensku, þá skilja útlendingar ekki þegar menn eru að gera sig að fíflum fyrir málstaðinn.

Reynum nú að vera með aðeins minni þjóðrembing og svolítið af vitiborinni hugsun.

Byrjum á að kryfja skuldatryggingarálag íslensku bankanna.

Samkvæmt frétt og hrikalega flottu grafi í Morgunblaðinu í dag (28.feb 2008)

Meðaltal fjölda erlendra banka       1,00%

Landsbanki Íslands      3,25%

Glitnir       5,60%

Kaupþing        6,10%

ATH að þetta er bara tryggingarálag, viðbót við venjulega vexti, svo eru menn að grenja um hvort Seðlabankinn lækki Stýrivexti um hálft eða heilt prósent.

"Íslandsálagið" getur fjandakornið ekki verið hærra en álag þess banka sem lægst hefur, þ.e Landsbankans = 3,25.  Forstjóra Glitnis hefði verið nær að varpa fram þeirri spurningu hvers vegna bankinn hans væri svona langt yfir Íslandsálaginu, hvort það gæti tengst starfsbyrjunarsamningi hans sjálfs, eða annarri óráðsíu að kenna. Þessi hallærislega tilraun til að láta í það skína að allir íslensku bankarnir sitji við sama borð er frekar brjóst-um-kennanleg.

Á vormánuðum 2006 fengu íslenskir bankar gríðarlega gagnrýni frá "öfundsjúkum" Dönum. Öll var þessi gagnríni  byggð á skorti á upplýsingum, (að okkar mati)  sem brugðist var við með því að funda vítt um heim og kynna íslensku útrásina og töframátt hennar.  Allt féll í ljúfa löð og sjálfumglaðir Íslendingar tóku að berja sér á brjóst og benda á að ekkert af því sem danskir "öfundarmenn" sögðu, hefði staðist. Nú flæddu upplýsingarnar um allan heim og enginn misskilningur ætti að geta komið upp aftur.

En bíðum nú aðeins: Eitt smáatriði virðist hafa gleymst í sjálfumgleðinni. Gagnrýnendur bentu á að illa gæti farið þegar hlutabréf tækju að falla í verði. Kannski hafa þjóðrembingarnir orðið svo reiðir við fyrirsögnina að þeir hafa gleymt að lesa greinina sem á eftir kom og því aldrei frétt af þessu smáatriði. Ég fæ nú ekki betur séð en að það sem varað var við þá, sé allt að ganga eftir núna.

En þá bregður svo við að enn vantar þessa útlendinga, betri upplýsingar. Og nú er vitneskju-skorturinn svo mikill að það þarf ríkisstjórnina sjálfa, til að ganga í lið með bönkunum, og gera eitt allsherjar útrásarátak í upplýsingagjöf.

En ósköp er ég nú hræddur um að upplýsingaútrásin fari jafn illa og bissness útrásin, ef af henni verður. Ekki viss um að margir nenni nú að koma á fundina til að hlusta.

Svona í lokin er líka gott að reyna að átta sig á hvað gæti valdið vantrú erlendra aðila á íslensku bankana. Og hafa í huga að vantrúin gengur alls ekki jafnt yfir þá alla. Það skildi þó ekki vera að finna megi mikla samsvörum með því ástandi sem okkur hefur verið tjáð að ríki í Bandaríkjunum, og íslensku efnahagslífi.

Komið sé að skuldadögunum.

 

 

Skuldatryggingarálagið allt of hátt